podobało.

przewrócił się na bok na nierównym materacu. Dopiero co zasnął po nocnej wyprawie na
Ricka nie było zaledwie od paru dni, ale Olivia wiedziała, że nieprędko wróci. Tak jakby
– Niektórych szczegółów nigdy nie zdradziliśmy prasie ani opinii publicznej: czerwona
- Będą nam potrzebne nazwiska. - Oczywiście... ale... on... on prowadził interesy w mieście. Niektóre z nich zakończyły się fiaskiem. - Głowa jej pękała, jakby nagle mózg przestał mieścić się w czaszce. - Cierpiał na depresję? - Josh? Na depresję? Nie wiem. Byliśmy... byliśmy w separacji... ale przecież na pewno to już wiecie, skoro tutaj jesteście. Nie mieszkaliśmy... nie mieszkaliśmy razem od jakichś trzech lat. - Cała zdrętwiała, próbowała zachować spokój. Bez powodzenia. Nagle zrobiło jej się słabo... ciemno przed oczami. - Proszę usiąść, pani Bandeaux. - Dobiegł ją daleki głos. Kobieta chwyciła ją za ramiona i zaprowadziła do salonu. Caitlyn miała nogi jak z waty. - Mój mąż... chciał wystąpić o rozwód. - Gdyby tylko udało jej się zachować spokój do odjazdu policji, gdyby tylko dali jej czas na zastanowienie się. Pozwoliła posadzić się na kanapie. - A pani? - Co ja? - Czy chciała pani rozwodu? - Nie wydaje mi się, żeby mogła teraz na to odpowiedzieć - powiedziała cicho policjantka. Ale Caitlyn chciała odpowiedzieć. Chciała mieć już to przesłuchanie za sobą, jak najszybciej. - Ja... ja myślałam, że znów możemy być razem, ale... - Poczuła łzę na policzku. Josh. Nie żyje? Zdrowy, energiczny, chwytający życie za jaja, Josh? Nie... nie mogła uwierzyć. To niemożliwe. Rozpłakała się na dobre. Ktoś, pewnie ta kobieta, podał jej chusteczkę, stłumiła szloch, ale łzy wciąż spływały strumieniami po twarzy. - Czy miał kłopoty finansowe? - Nic mi nie wiadomo. Nic konkretnego. - Ale zawsze brakowało mu pieniędzy. Zawsze cierpiał na chwilowy brak gotówki, zawsze przecież pożyczał od ciebie. - Czy był z kimś związany? Wiedziała, że o to zapytają. Nie wiedzieć czemu wspomnienie niewierności męża przywróciło jej zdolność logicznego myślenia. - Tak - przyznała i poczuła ból. Czym innym było żądanie rozwodu, a czym innym afiszowanie się z kochanką. - Nazywa się Naomi Crisman. - Jak ją poznał? - Nie jestem pewna, ale myślę, że spotkali się na jakiejś imprezie dobroczynnej. - Powoli przychodziła do siebie, złowieszcza ciemność rozpływała się. - Josh jest... był filantropem. - Zobaczyła, jak policjanci wymieniają się spojrzeniami, i nagle zdała sobie sprawę, że przyjechali tutaj nie tylko, żeby przekazać złe wieści, ale żeby wyciągnąć od niej informacje. - Zna ją pani? - Ona spotykała się z moim mężem, detektywie - powiedziała i pociągnęła nosem, opłakując męża, który jej nie kochał. - To nie sprzyja nawiązywaniu przyjaźni. - Potarła oczy i wyczuła bandaże ukryte pod rękawami bluzy. - Dziękuję, że przyszliście powiedzieć mi o mężu... Będę chciała go zobaczyć, jeśli to możliwe... ale zadajecie mi tyle pytań, a wspomnieliście, że to może być morderstwo, prawda? - Nie mamy jeszcze pewności.
– Nie widziałaś Bentza.
O1ivia... stanowi klucz, tak sobie myślę, ostateczny element układanki. Nic go bardziej
– Były członek rodziny – poprawił Bledsoe, co rozdrażniło Hayesa jeszcze bardziej.
cholery? Wpatrywał się w ciemność.
kolację ? Albo na kawę? Następnym razem, kiedy będziesz w Nowym Orleanie?
wiedziała, że za nią podąży.
przenocował na kanapie. Zazwyczaj to działało, dzisiaj jednak nie miał pojęcia, o której
51
Jada Hollister, jest pani aresztowana.
– Spotkamy się w marinie – odparł sztywno Bentz.

Kula, którą wyjęłam z bierwiona, nie jest kalibru 45, jak w smisie-wessonie
Prawnicy wypracowali jakiś układ. A on wrócił do swego zwyczajnego życia i w końcu nawet
było nie było. Zobaczą, to powiem, że znowu ręka zabolała. Właź!
przecież zerwie się człowiek. Za poważną rzecz jeszcze można życie zaryzykować, ale
– No!
– Może. Chyba dla wszystkich jest oczywiste, że Danny miał problemy z poczuciem
szkoły ukazali się Walt i Emery z noszami.
nocny gość pogroził palcem, a potem tymże palcem, z rozdzierającym duszę
zimny i bezlitosny. On ma dopiero trzynaście lat, Shep. Chcę, żeby dostał szansę, aby stać się
My, poniżej wymienieni zakonnicy Nowoararackiego monasteru
uciekł...
Polina zrozumiała nie od razu. Dopiero kiedy górna część sylwetki z okrągłej przekształciła
iluminacje niebieską. Nie mając nic lepszego do roboty, przeskakiwałem sobie z
materii narodowość pańska nie pasuje. I uważam za afront ze strony zwierzchności, że
Igumen stał na brzegu. Co do mikstury – Pelagiusz widać zgadł dobrze: starzec wziął